Ben evli 2 çocuklu 24 yaşında bir bayanım. Annem 40 dk uzaklıkta oturuyor. Canım istiyor bazen çocuklarımı alıp gideyim diyorum ailemle kardeşlerimle vakit geçireyim diye annem hemen hemen seferinde bahane yapıp eve gelme diyor. Mesela ev soğuk çocuklar hasta olmasın, bazen de işe gidiyor evde olmuyoruz biz diyor. Bu ara çalışmıyor. Yakın zamanda akrabamın düğünü vardı küçük bebeğimi bırakayım anne sana bir geceliğine dedim getirme diye yine evde hasta olur diye bahane etti. Olmaz anne, havalar iyi artık falan diye ısrar edince de olmaz ben bakamam diyor. Bu duruma üzülüp sinir oluyorum telefonla arar yine sürekli ama neden böyle yapıp aramıza soğukluk koyuyor bana zaten maddi manevi asla ömrümde zor zamanlarımda yardımcı olmadı, annelik duygusunu asla göstermedi... Ufakken hep döverdi beni neyse çok bağlılığım yok ona karşı ama anne işte insan kimi kimsesiz hissedince kötü oluyor. Sizce bu durumda kim haklı belki benim göremediğim yanları var aramızda benim haksız olduğumun. Kırk yılda bir habersiz orada işim oldu mu giderim çocuklarımın maddi ihtiyaçlarını kendim alırım onların mutfağına bir sürü yiyecek alırım kendisi de al der zaten. Daha yazamayacağım binlerce şey bunun gibi anlayın artık. Durumu çok olmasa da iyi kenarda 100 bin lira altını var kardeşim çalışıyor mesela. Kötü durumda olsalar zaten yardım ederim vicdanlı biriyim. Eşim bırak şunları kendini üzüp durma gitme arama diyor ben 1 ay aramıyorum hiç ama yine canım durmuyor mesela. Sizlerden anne olanlar ya da annesi olanlar bu nasıl anneliktir soruyorum size ben mi yanlış düşünüyorum. Bağımı tamamen koparmalı mıyım? Sonra vicdan azabı çekmek istemiyorum şimdi bağlarımı koparırsam ilerde yaslanacak, hasta olacak belki yatağa düşecek o zaman nasıl ona bakarım yada bakmassam bu benim başıma da gelir mi? Hani derler ya ne ekersen onu biçersin diye Allah korusun benim evlatlarım da bana bakmazsa diye düşünüyorum. Annemden çok ama çok soğudum arkadaşlar içimi de dökmek istedim kusura bakmayın. Allah hepinizden razı olsun.
